علاقه مندی به تحصیل در رشته مامایی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی تهران

مقدمه: از ابتدایی­ترین لوازم و مقتضیات یادگیری علاقه و رغبت به آموزش است. در واقع علاقه مرکب از انگیزش و کنجکاوی است و فرد برانگیخته برای دستیابی به آگاهی­های بیش­تر وکسب موفقیت پافشاری و ممارست بیش­تری خواهد کرد. لذا علاقه­مندی فراگیران نسبت به رشته تحصیلی­شان از عوامل مهم پیشرفت برنامه­های آموزشی و نهایتاً بازدهی و مسئولیت­پذیری آتی آنان می­باشد و باید همواره به آن توجه کافی مبذول گردد. این مطالعه به­منظور تعیین میزان علاقه­مندی دانشجویان مامایی دانشگاه­های علوم پزشکی شهر تهران نسبت به رشته تحصیلی­شان در سال 1385 صورت گرفت. مواد و روش­ها: در این پژوهش توصیفی از روش نمونه­گیری سرشماری استفاده شد و کلیه 260 دانشجوی کارشناسی پیوسته مامایی پذیرفته شده در یکی از 3 دانشگاه علوم پزشکی شهر تهران که در ترم­های اول تا هشتم مشغول به تحصیل بودند وارد مطالعه شدند. ابزارگردآوری داده­ها پرسش­نامه بود، که در دو بخش مشخصات دموگرافیک و عوامل مرتبط با سنجش میزان علاقه­مندی طراحی گردید. جهت تعیین اعتبار ابزار از روش اعتبار محتوی و برای پایایی آن از روش آزمون مجدد استفاده شـد. داده­ها با استفاده از آزمون­های آماری کای اسکوار و ضریب هم­بستگی اسپیرمن و نرم­افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته نشان داد که میزان علاقه­مندی دانشجویان نسبت به رشته تحصیلی­شان پایین با میانگین امتیاز 5/37% بود و اغلب آنان (8/80%) با علاقه اقدام به انتخاب رشته نکرده­اند. مهم­ترین عوامل مرتبط با گرایش دانشجویان نسبت به تحصیل در این رشته، مفید واقع شدن آن در تمام مراحل زندگی فردی و وجود تجربیات مهیج در حرفه مامایی بود. بین تحصیلات و شغل والدین، ترم تحصیلی و میزان علاقه­مندی دانشجویان نسبت به رشته تحصیلی­شان ارتباطی دیده نشد. نتیجه­گیری: با توجه به اینکه فراگیران از علاقه کافی برای تحصیل در این رشته برخوردار نبودند و تنها ماهیت شغلی این حرفه مورد توجه دانشجویان بود می­توان این­گونه قضاوت کرد که ایشان حرفه آینده خود را چندان مطابق با نیازها و انتظارات­شان ارزیابی نکرده و بدیهی است که عواقب سوء ناشی از این مسئله متوجه نظام آموزش مامایی و سیستم سلامت کشور خواهد بود. لذا متصدیان این گروه آموزشی باید با شناخت معضلاتی که منجر به عدم رغبت دانشجویان نسبت به رشته تحصیلی­شان می­شود و با ارایه راه­کارهای مؤثر برای حل آن­ها موجبات ارتقاء آموزش، علاقه­مندی و بازدهی آن­ها را فراهم آورند. هم­چنین لزوم تجدید نظر در نحوه جذب دانشجو مطابق با نیازهای فردی و اجتماعی و در جهت حفظ منزلت افراد و مشاغل جهت جلوگیری از به هدر رفتن سرمایه­های مادی و معنوی فرد و جامعه اساسی است.